Een weekendje weg...
Blijf op de hoogte en volg Lisanne
16 April 2014 | Portugal, Lissabon
Bom dia!
Ik weet dat ik maar 3 dagen hier in Portugal ben geweest, maar ik voelde toch sterk de behoefte om dit in een blog uit te werken voor degenen die hierin geïnteresseerd zijn omdat het zo’n groot avontuur was allemaal.
Ik begon deze reis samen met Tatiane, een vriendinnetje die ik nog maar kort via school ken, maar die in een korte tijd een goede vriendin van me is geworden. We waren heel druk op school met het organiseren van een project en we bespraken met elkaar dat we er ECHT even uit moesten. Toen ik zei dat ik via een vriend in Engeland met Easyjet goedkope tickets kon boeken, was de beslissing al snel daar: wij gingen samen, zodra het project en de examens voorbij waren, naar de beste Easyjet bestemming. Al snel kwamen we er achter dat Easyjet vanaf Amsterdam niet veel bestemmingen heeft en dat Lissabon van deze weinige bestemmingen sowieso de beste zou zijn. Dit kwam goed uit want Tatiane was in februari al in Lissabon geweest en ze was verliefd geworden op de stad. Dit moest ik natuurlijk ook mee maken. Na het boeken van de vlucht, wilden we wel zeker zijn dat we een slaapplaats hadden als we daar aankwamen dus gingen we opzoek naar een leuk verblijf, voor een leuke prijs. Na een beetje goed zoeken op mijn favoriete sites vond ik een super cool design appartement, midden in het centrum met enorme korting omdat dit vrij last-minute geboekt werd. Dit konden we echt niet laten schieten dus boekten we deze. Aan vluchten waren er helaas (aan goedkope vluchten) alleen maar stand-by vluchten beschikbaar bij Easyjet. Dit houdt in dat je (wanneer mogelijk) van te voren een bericht krijgt of je definitief een stoel krijgt op de vlucht. We wilden dit er wel op gokken, dus hadden we deze geboekt. Als je van te voren geen bericht kreeg moet je je melden op het vliegveld en hoor je daar of er nog plaats is op de vlucht, maar eigenlijk komt het dan dus neer op afwachten of er mensen niet komen opdagen op het laatste moment. Over de terugvlucht kregen we al binnen 2 dagen een berichtje dat deze bevestigd was, maar de heenreis was tot aan het einde niet zeker…
Zo vertrokken wij vol goede moed op woensdag 9 april (na ons laatste tentamen) met onze tassen gepakt naar het vliegveld. Toen we daar aankwamen meldden we ons bij de balie. Zij wisten eigenlijk niet zo veel over stand-by vliegers omdat dit vrij weinig voorkomt in Amsterdam, aangezien er geen Easyjet medewerkers in Nederland wonen. Alles was dus een beetje ongemakkelijk, er werd de hele tijd van hot naar her gebeld. Uiteindelijk was de conclusie dat ze ons nog geen stoel konden geven omdat er 155 personen geboekt waren op de vlucht en er waren 156 plekken. 1 iemand zou dus in principe een stoel kunnen krijgen, maar aangezien wij samen 1 boeking hadden kon dit nog niet. We werden naar de gate gestuurd en hier moesten we afwachten. We waren als 1 van de eersten bij de gate en meldden ons hier netjes. We kregen te horen dat we (weer) af moesten wachten, totdat iedereen was ingecheckt. We gingen zielig aan de zijkant op onze tassen zitten en wachtten tot de heeeele rij van 15? mensen (die zich afvroegen wat wij daar deden) langs ons heen liepen. Toen iedereen aan het instappen was en de rij aan een einde leek te komen zei de vrouw achter de balie ‘ik denk dat het wel moet lukken’ waarop ik zei ‘zeg alsjeblieft niets totdat je het zeker weet.’ Toen ze vervolgens in haar systeem keek bekeek ik goed haar blik die mij bewees dat mijn opmerking op zijn plaats was. Ze vertelde dat er al 152 mensen geaccepteerd waren, vervolgens telde ze de 3 mensen in de rij, waarop haar reactie was: ‘ik denk dat het toch niet gaat lukken, 1 iemand kan nog maar mee.’ Tatiane en ik hadden van tevoren afgesproken dat we óf samen, óf niet zouden gaan. Toen ging het hele feest dus niet door. We pakten teleurgesteld onze tassen weer op en liepen terug naar de aankomsthal. Onderweg stopten we nog ergens om te kijken of een andere maatschappij ook nog naar Lissabon vloog de volgende dag voor een aantrekkelijke prijs. Er waren een aantal opties, dus we besloten hier thuis verder naar te gaan kijken. Verrassend genoeg stond er niemand bij de aankomsthal om ons op te halen.
We gingen terug naar Tatiane haar huis, waar haar huisgenootje ons een beetje met medelijden toelachte toen we weer met onze tassen op de stoep stonden. Al snel keken we wat de ander opties voor ons waren. Eigenlijk waren dat er maar 2: 1, thuis blijven en waarschijnlijk weer het hele weekend werken, of 2, een nieuwe, wèl bevestigde vlucht boeken voor de volgende dag. Omdat we ons appartement al geboekt hadden en omdat we allebei echt heel veel behoefte hadden aan een break besloten we toch naar vluchten te gaan kijken. Alle vluchten waren al vrij duur de volgende dag, zelfs bij de lowkost airlines. Transavia maakte echter de hele dag en trip goed met een goede prijs voor donderdag om 16:30. Het enige jammere was dat deze deal voor een vlucht naar Faro (in het zuiden van Portugal) gold en wij wilden naar stad Lissabon (dat in het midden van Portugal ligt). Aangezien dit onze enige optie was besloten we deze vlucht toch te boeken en dan vanaf daar met het openbaar vervoer naar Lissabon te reizen.
De volgende dag hadden we gelukkig al onze spulletjes nog ingepakt klaarstaan van de vorige dag en konden we dus al snel weer naar Schiphol vertrekken. Daar aangekomen checkten we onze tas in en kregen we onze boardingpassen. We liepen naar de gate en na even gewacht te hebben konden we instappen. Dit was natuurlijk vele malen makkelijker dan de vorige dag, dus we snapten allebei niet zo goed waarom we niet gelijk via deze weg onze vlucht geregeld hadden. De stand-by optie was wel veel goedkoper, maar een beetje zekerheid en gemakkelijkheid was toch ook wel heel fijn. Eenmaal aangekomen in Faro wachtten we op onze tas en gingen we op zoek naar de taxi’s. Een aardige meneer bracht ons naar het lokale treinstation. Hier zochten we naar de trein die we moesten hebben, maar alles was erg onduidelijk. We vroegen een ‘local’ om hulp, dit hielp ons ook niet veel verder. We hadden van tevoren al gezien dat de trein sneller zou zijn dan de bus, maar aangezien er ook geen personeel meer aanwezig was en we dus niet veel verder kwamen met de trein besloten we maar voor de bus te gaan. We liepen naar het busstation en kochten een ticket. Faro was wel mooi maar was vrij vervallen en leeg, ik kon niet wachten tot de bus kwam en ik zou zien hoe Lissabon was. De bus kwam om tijd aan en we stapten in. Toen duidelijk was dat we pas om 00:30 bij ons appartement zouden aankomen belde ik gelijk de beheerder en die zei dat hij ons zou opwachten. De busreis was best prettig, we hadden een stop onderweg waar we wat eten konden kopen en na 2 en een half uur vrijwel niets gezien te hebben aan beide kanten reden we opeens langs een fel verlichtte christo rei (het grote jezus beeld wat ze in Brazilië en dus ook in Lissabon hebben) en over de ponte de 25 abril het prachtige Lissabon binnen. Lissabon was zo veel mooier dan Faro, zelfs nachts waren de huizen beduidend beter (lees: vrij slecht, tot normaal) onderhouden en leefde de stad veel meer hier. Vanaf het busstation in Lissabon pakten we een taxi, die ons voor een tientje (wat veel goedkoper is dan in Nederland) naar ons appartement waar inderdaad de beheerder op ons stond te wachten.
Toen we binnen kwamen in ons appartement was ik flabbergasted (positief verbaasd) alles was nog mooier dan op de foto’s. Het was écht midden in het centrum, onze eigen kamer en badkamer waren super mooi en er was ook nog een super grote gedeelde woonkamer en mooie keuken. De muren waren zwart glimmend, er lag een mooie houten vloer en de meubels waren helemaal mijn smaak. Alles absoluut naar wens dus. De beheerder legde ons alles wat we moesten weten uit en vertelde dat er nog 2 mensen in het appartement verbleven, Jakim, een Braziliaanse jongen van 20 en Marissa een Amerikaans meisje van 27. Na alles uitgelegd te hebben vertrok de beheerder weer en bleven wij moe en in een roes achter in ons fantastische appartement. Marissa kwam al snel haar kamer uit en we maakten een praatje, het bleek dat zij hier woonde omdat ze hier studeerde. Hetzelfde gold voor Jakim. Ze hadden dus elke week andere huisgenoten, dat moet raar zijn! Ze bood ons aan om ons rond te leiden in de buurt en na samen een drankje gedaan te hebben deed ze dit dan ook. We liepen een rondje en ook al leek alles op het eerste gezicht heel mooi en stralend, bij het ‘naar binnen treden’ van de stad bleek de crises hier toch nog steeds sterk aanwezig. Er lag veel afval op straat, er waren nare geuren overal en de huizen waren niet goed onderhouden. Wel vond ik dat er gewoon een fijne sfeer hing en dat de meeste huizen super mooi waren om te zien, heel karakteristiek. Na een klein rondje om ons te oriënteren liepen we weer terug en gingen we al snel naar bed omdat we een aantal dingen op ons lijstje hadden staan die we wilden zien en aangezien er een hele dag was afgepakt moesten we deze planning in minder dagen stoppen.
Het eerste op ons lijstje wat sowieso bezocht moest worden was: Cascais een strandplaatsje iets westelijk van Lissabon. Nadat we wakker waren geworden en een wat groter rondje door de stad zelf waren gelopen pakten we de trein en waren we binnen een half uur in Cascais. Het weer die dag leek niet zo goed maar toen we in Cascais aankwamen maakte dat niet heel veel uit, de omgeving maakte dat de zon scheen. De huizen waren alle kleuren van de regenboog en er hing een heerlijk mediterrane sfeer. We wandelden naar het strand en zijn vervolgens de kustlijn gaan volgen, we hebben heerlijk de zee opgesnoven en een heleboel fotos gemaakt. Rond 9en gingen we weer naar huis en hebben we heerlijk op ons balkonnetje een drankje gedronken en zijn we weer naar bed gegaan.
We waren inmiddels al bij zaterdag aangekomen, dit betekende dat dit de een na laatste dag was en we nog vrij weinig van ons lijstje af hadden gewerkt. We gingen dus proberen zo veel mogelijk activiteiten in 1 dag te stoppen. Ons lijstje begon eigenlijk al in Nederland. Ik had van iemand van werk een boekje geleend waar allemaal leuke activiteiten in stonden. Deze hadden Tatiane en ik beiden globaal doorgebladerd en hieruit hadden we opgeschreven wat wij per see wilden doen. Gelukkig waren er veel overeenkomsten, toch stonden er wel een stuk of 6 dingen op ons lijstje dus we moesten flink aan de slag om alles in 1 dag te proppen. Hierom stonden (redelijk) op tijd op, liepen we naar ons lokale bakkertje en haalden we ontbijt en (lekker Hollands) broodjes om mee te nemen op onze toch. We liepen door onze achtertuin (lees: hartje centrum winkelstraat) waar we héél even afgeleid werden door wat winkeltjes. We kochten allebei iets en gingen vervolgens door naar onze eerste stop: LA tearoom, waar we onze toch wilden beginnen met een ‘klassiek kopje thee’. Ik zag het al helemaal voor me: chesterfield stoelen en prachtig porseleinen thee servies waar je thee uit dronk (incl. schoteltjes en zilveren lepeltjes). We vonden al snel de straat waar dit cafeetje aan zou liggen, maar we konden het ding zelf niet vinden. We vroegen het aan iemand die bij het hotel daar in de buurt werkte en hij vertelde ons dat de tearoom vorig jaar september is gesloten. Jammer. Toen liepen we door naar de Jardins Botanica, de botanische tuinen van Lissabon. Ik had verwacht dat ze hier allemaal mooie en bijzondere (vleesetende) planten en bloemen zouden hebben. Uiteindelijk was het meer een soort van oerwoud. Op zich wel mooie planten, maar geen bloemen. Beetje jammer.
De volgende stop was Castello de São George. Dit was een mooi oud kasteel dat bovenop een heuvel van 110 meter lag. Het was allereerst al 15 minuten lopen vanaf de botanische tuinen en daarna ook nog eens de heuvel op, een heuse sport om daar te komen. Ondertussen maakten we bij een cafeetje met een super mooi uitzicht een tussenstopje. Toen gingen we weer door met onze tocht naar boven. Toen we er eindelijk waren hebben we even een klein rondje gelopen binnen de muren, maar niet echt naar binnen gegaan omdat dit ons niet waard leek. Toen gingen we naar het volgende op ons lijstje: een Ginjinha proeven. ‘A Ginjinha’ is een lokaal kersenlikeurtje. In ons boekje stonden een paar dingen waar je het kon halen, maar 1, midden in het centrum bleek ‘de echte’ te zijn. Hier stond dan ook een rij voor, maar we wilden deze rij wel trotseren om deze lokale specialiteit te proeven. Uiteindelijk werd er een donkere, stroperige substantie in een piepklein bekertje voor ons uitgeschonken. We namen de bekertjes mee de staat op en dronken het tussen de mensen al lopend op. Tatiane vond het niet lekker, maar ik wel (want ik houd van kers) en zo eindigde ik met 2 bekertjes van deze zoete, sterkte drank.
Vervolgens liepen we naar de skybar, die in dezelfde straat als onze eerste (niet bestaande) thee bar bleek te zijn. Na een beetje zoeken kwamen we bij het hotel, waar nog steeds de man stond die ons die middag geholpen had en de skybar bleek gewoon boven in dat hotel te zitten. Op dit moment kon je er alleen nog eten (wat ook ons plan was), maar in de zomer was het een heuse bar met gave feestjes. We gingen naar de bovenste verdieping van het poepie chique hotel en zagen inderdaad het adembenemende uitzicht over de hele stad. Het menu viel echter een beetje tegen, dus we besloten ergens anders te gaan eten. We belandden bij een (voor Portugese begrippen) best chique visrestaurant waar we voor €20 pp een heerlijke maaltijd hadden, iets met ei en garnalen en broodjes en drinken erbij. Eten is daar echt veel goedkoper dan in Nederland.
Toen we het restaurant uitliepen stond er nog 1 ding op ons lijstje: naar Lux. Dit was een van de bekendste clubs van Lissabon en dit moesten we natuurlijk zien. Bij de uitgang kwamen we echter 3 Nederlandse vrouwen tegen tussen de 36 en 39. 2 van hun hadden al 3 kinderen en de ander was vrijgezel. We raakten met hun aan de praat omdat ze op de foto wilden met een politieman met een geweer. Tatiane maakte de foto en daarna werden we een soort van door hun uitgenodigd om met zijn allen op stap te gaan, ik zag daar in eerste instantie niet zoveel in, maar Tatiane haalde me over, waar ik achteraf heel blij mee was want we hebben echt gelachen met z’n allen. 1 van de vrouwen gaf bijvoorbeeld een schilderij in een cafeetje een slinger, waardoor hij tegen een andere aankwam die op de grond viel, al het glas uit het frame was gelijk kapot. Dit was erg gênant maar ook erg grappig natuurlijk. Ze gingen echter al vroeg naar bed, rond half 12 ‘ze waren ook al wat ouder’ (zoals ze zelf steeds zeiden). Tatiane en ik gingen naar huis, omkleden en toen alsnog naar Lux. Alle clubs gaan in Lissabon pas om 12 uur open, we waren daar rond een uur of 1 maar rond een uur of half 3 werd het pas echt gezellig. Het was een mooie club met heerlijke house muziek en ik heb de hele avond staan dansen.
Thuis gelijk in slaap gevallen en door de vermoeidheid zijn we beiden vergeten een wekker te zetten. Dit was erg jammer want we wilden nog naar Belém. In Lissabon zijn namelijk op zondag tussen 10 en 12 alle musea gratis dus ik had een leuk museum gezien over popmuziek. Ook wilden we originele pasteis de nata eten. Dit zijn kleine custard cupjes die dus van origine uit Belém komen. Ze verkopen ze echter overal, dus we hebben ze bij onze lokale bakker gehaald, deze waren ook erg lekker. Toen moesten we al snel inpakken en gingen we weer naar het vliegtuig. De terugreis ging gesmeerd en we waren dus zonder problemen op zondag om 21:30 al weer op Schiphol.
Het was een super leuke reis, maar net 1 of 2 daagjes te kort. Tatiane en ik hebben elkaar beloofd om snel weer te gaan, maar dan NIET via Faro. Het liefst rechtstreeks of via Madeira. Dit is een portugees eiland waar we dan ook een paar daagjes zouden willen verblijven. Ook willen we dan proberen om in hetzelfde appartement te komen, want dit was ook echt super. Jammer dat ik geen foto’s ervan heb gemaakt.. Vergeten.
Bedankt voor het lezen maar weer en tot de volgende keer.
Até logo!
Ik weet dat ik maar 3 dagen hier in Portugal ben geweest, maar ik voelde toch sterk de behoefte om dit in een blog uit te werken voor degenen die hierin geïnteresseerd zijn omdat het zo’n groot avontuur was allemaal.
Ik begon deze reis samen met Tatiane, een vriendinnetje die ik nog maar kort via school ken, maar die in een korte tijd een goede vriendin van me is geworden. We waren heel druk op school met het organiseren van een project en we bespraken met elkaar dat we er ECHT even uit moesten. Toen ik zei dat ik via een vriend in Engeland met Easyjet goedkope tickets kon boeken, was de beslissing al snel daar: wij gingen samen, zodra het project en de examens voorbij waren, naar de beste Easyjet bestemming. Al snel kwamen we er achter dat Easyjet vanaf Amsterdam niet veel bestemmingen heeft en dat Lissabon van deze weinige bestemmingen sowieso de beste zou zijn. Dit kwam goed uit want Tatiane was in februari al in Lissabon geweest en ze was verliefd geworden op de stad. Dit moest ik natuurlijk ook mee maken. Na het boeken van de vlucht, wilden we wel zeker zijn dat we een slaapplaats hadden als we daar aankwamen dus gingen we opzoek naar een leuk verblijf, voor een leuke prijs. Na een beetje goed zoeken op mijn favoriete sites vond ik een super cool design appartement, midden in het centrum met enorme korting omdat dit vrij last-minute geboekt werd. Dit konden we echt niet laten schieten dus boekten we deze. Aan vluchten waren er helaas (aan goedkope vluchten) alleen maar stand-by vluchten beschikbaar bij Easyjet. Dit houdt in dat je (wanneer mogelijk) van te voren een bericht krijgt of je definitief een stoel krijgt op de vlucht. We wilden dit er wel op gokken, dus hadden we deze geboekt. Als je van te voren geen bericht kreeg moet je je melden op het vliegveld en hoor je daar of er nog plaats is op de vlucht, maar eigenlijk komt het dan dus neer op afwachten of er mensen niet komen opdagen op het laatste moment. Over de terugvlucht kregen we al binnen 2 dagen een berichtje dat deze bevestigd was, maar de heenreis was tot aan het einde niet zeker…
Zo vertrokken wij vol goede moed op woensdag 9 april (na ons laatste tentamen) met onze tassen gepakt naar het vliegveld. Toen we daar aankwamen meldden we ons bij de balie. Zij wisten eigenlijk niet zo veel over stand-by vliegers omdat dit vrij weinig voorkomt in Amsterdam, aangezien er geen Easyjet medewerkers in Nederland wonen. Alles was dus een beetje ongemakkelijk, er werd de hele tijd van hot naar her gebeld. Uiteindelijk was de conclusie dat ze ons nog geen stoel konden geven omdat er 155 personen geboekt waren op de vlucht en er waren 156 plekken. 1 iemand zou dus in principe een stoel kunnen krijgen, maar aangezien wij samen 1 boeking hadden kon dit nog niet. We werden naar de gate gestuurd en hier moesten we afwachten. We waren als 1 van de eersten bij de gate en meldden ons hier netjes. We kregen te horen dat we (weer) af moesten wachten, totdat iedereen was ingecheckt. We gingen zielig aan de zijkant op onze tassen zitten en wachtten tot de heeeele rij van 15? mensen (die zich afvroegen wat wij daar deden) langs ons heen liepen. Toen iedereen aan het instappen was en de rij aan een einde leek te komen zei de vrouw achter de balie ‘ik denk dat het wel moet lukken’ waarop ik zei ‘zeg alsjeblieft niets totdat je het zeker weet.’ Toen ze vervolgens in haar systeem keek bekeek ik goed haar blik die mij bewees dat mijn opmerking op zijn plaats was. Ze vertelde dat er al 152 mensen geaccepteerd waren, vervolgens telde ze de 3 mensen in de rij, waarop haar reactie was: ‘ik denk dat het toch niet gaat lukken, 1 iemand kan nog maar mee.’ Tatiane en ik hadden van tevoren afgesproken dat we óf samen, óf niet zouden gaan. Toen ging het hele feest dus niet door. We pakten teleurgesteld onze tassen weer op en liepen terug naar de aankomsthal. Onderweg stopten we nog ergens om te kijken of een andere maatschappij ook nog naar Lissabon vloog de volgende dag voor een aantrekkelijke prijs. Er waren een aantal opties, dus we besloten hier thuis verder naar te gaan kijken. Verrassend genoeg stond er niemand bij de aankomsthal om ons op te halen.
We gingen terug naar Tatiane haar huis, waar haar huisgenootje ons een beetje met medelijden toelachte toen we weer met onze tassen op de stoep stonden. Al snel keken we wat de ander opties voor ons waren. Eigenlijk waren dat er maar 2: 1, thuis blijven en waarschijnlijk weer het hele weekend werken, of 2, een nieuwe, wèl bevestigde vlucht boeken voor de volgende dag. Omdat we ons appartement al geboekt hadden en omdat we allebei echt heel veel behoefte hadden aan een break besloten we toch naar vluchten te gaan kijken. Alle vluchten waren al vrij duur de volgende dag, zelfs bij de lowkost airlines. Transavia maakte echter de hele dag en trip goed met een goede prijs voor donderdag om 16:30. Het enige jammere was dat deze deal voor een vlucht naar Faro (in het zuiden van Portugal) gold en wij wilden naar stad Lissabon (dat in het midden van Portugal ligt). Aangezien dit onze enige optie was besloten we deze vlucht toch te boeken en dan vanaf daar met het openbaar vervoer naar Lissabon te reizen.
De volgende dag hadden we gelukkig al onze spulletjes nog ingepakt klaarstaan van de vorige dag en konden we dus al snel weer naar Schiphol vertrekken. Daar aangekomen checkten we onze tas in en kregen we onze boardingpassen. We liepen naar de gate en na even gewacht te hebben konden we instappen. Dit was natuurlijk vele malen makkelijker dan de vorige dag, dus we snapten allebei niet zo goed waarom we niet gelijk via deze weg onze vlucht geregeld hadden. De stand-by optie was wel veel goedkoper, maar een beetje zekerheid en gemakkelijkheid was toch ook wel heel fijn. Eenmaal aangekomen in Faro wachtten we op onze tas en gingen we op zoek naar de taxi’s. Een aardige meneer bracht ons naar het lokale treinstation. Hier zochten we naar de trein die we moesten hebben, maar alles was erg onduidelijk. We vroegen een ‘local’ om hulp, dit hielp ons ook niet veel verder. We hadden van tevoren al gezien dat de trein sneller zou zijn dan de bus, maar aangezien er ook geen personeel meer aanwezig was en we dus niet veel verder kwamen met de trein besloten we maar voor de bus te gaan. We liepen naar het busstation en kochten een ticket. Faro was wel mooi maar was vrij vervallen en leeg, ik kon niet wachten tot de bus kwam en ik zou zien hoe Lissabon was. De bus kwam om tijd aan en we stapten in. Toen duidelijk was dat we pas om 00:30 bij ons appartement zouden aankomen belde ik gelijk de beheerder en die zei dat hij ons zou opwachten. De busreis was best prettig, we hadden een stop onderweg waar we wat eten konden kopen en na 2 en een half uur vrijwel niets gezien te hebben aan beide kanten reden we opeens langs een fel verlichtte christo rei (het grote jezus beeld wat ze in Brazilië en dus ook in Lissabon hebben) en over de ponte de 25 abril het prachtige Lissabon binnen. Lissabon was zo veel mooier dan Faro, zelfs nachts waren de huizen beduidend beter (lees: vrij slecht, tot normaal) onderhouden en leefde de stad veel meer hier. Vanaf het busstation in Lissabon pakten we een taxi, die ons voor een tientje (wat veel goedkoper is dan in Nederland) naar ons appartement waar inderdaad de beheerder op ons stond te wachten.
Toen we binnen kwamen in ons appartement was ik flabbergasted (positief verbaasd) alles was nog mooier dan op de foto’s. Het was écht midden in het centrum, onze eigen kamer en badkamer waren super mooi en er was ook nog een super grote gedeelde woonkamer en mooie keuken. De muren waren zwart glimmend, er lag een mooie houten vloer en de meubels waren helemaal mijn smaak. Alles absoluut naar wens dus. De beheerder legde ons alles wat we moesten weten uit en vertelde dat er nog 2 mensen in het appartement verbleven, Jakim, een Braziliaanse jongen van 20 en Marissa een Amerikaans meisje van 27. Na alles uitgelegd te hebben vertrok de beheerder weer en bleven wij moe en in een roes achter in ons fantastische appartement. Marissa kwam al snel haar kamer uit en we maakten een praatje, het bleek dat zij hier woonde omdat ze hier studeerde. Hetzelfde gold voor Jakim. Ze hadden dus elke week andere huisgenoten, dat moet raar zijn! Ze bood ons aan om ons rond te leiden in de buurt en na samen een drankje gedaan te hebben deed ze dit dan ook. We liepen een rondje en ook al leek alles op het eerste gezicht heel mooi en stralend, bij het ‘naar binnen treden’ van de stad bleek de crises hier toch nog steeds sterk aanwezig. Er lag veel afval op straat, er waren nare geuren overal en de huizen waren niet goed onderhouden. Wel vond ik dat er gewoon een fijne sfeer hing en dat de meeste huizen super mooi waren om te zien, heel karakteristiek. Na een klein rondje om ons te oriënteren liepen we weer terug en gingen we al snel naar bed omdat we een aantal dingen op ons lijstje hadden staan die we wilden zien en aangezien er een hele dag was afgepakt moesten we deze planning in minder dagen stoppen.
Het eerste op ons lijstje wat sowieso bezocht moest worden was: Cascais een strandplaatsje iets westelijk van Lissabon. Nadat we wakker waren geworden en een wat groter rondje door de stad zelf waren gelopen pakten we de trein en waren we binnen een half uur in Cascais. Het weer die dag leek niet zo goed maar toen we in Cascais aankwamen maakte dat niet heel veel uit, de omgeving maakte dat de zon scheen. De huizen waren alle kleuren van de regenboog en er hing een heerlijk mediterrane sfeer. We wandelden naar het strand en zijn vervolgens de kustlijn gaan volgen, we hebben heerlijk de zee opgesnoven en een heleboel fotos gemaakt. Rond 9en gingen we weer naar huis en hebben we heerlijk op ons balkonnetje een drankje gedronken en zijn we weer naar bed gegaan.
We waren inmiddels al bij zaterdag aangekomen, dit betekende dat dit de een na laatste dag was en we nog vrij weinig van ons lijstje af hadden gewerkt. We gingen dus proberen zo veel mogelijk activiteiten in 1 dag te stoppen. Ons lijstje begon eigenlijk al in Nederland. Ik had van iemand van werk een boekje geleend waar allemaal leuke activiteiten in stonden. Deze hadden Tatiane en ik beiden globaal doorgebladerd en hieruit hadden we opgeschreven wat wij per see wilden doen. Gelukkig waren er veel overeenkomsten, toch stonden er wel een stuk of 6 dingen op ons lijstje dus we moesten flink aan de slag om alles in 1 dag te proppen. Hierom stonden (redelijk) op tijd op, liepen we naar ons lokale bakkertje en haalden we ontbijt en (lekker Hollands) broodjes om mee te nemen op onze toch. We liepen door onze achtertuin (lees: hartje centrum winkelstraat) waar we héél even afgeleid werden door wat winkeltjes. We kochten allebei iets en gingen vervolgens door naar onze eerste stop: LA tearoom, waar we onze toch wilden beginnen met een ‘klassiek kopje thee’. Ik zag het al helemaal voor me: chesterfield stoelen en prachtig porseleinen thee servies waar je thee uit dronk (incl. schoteltjes en zilveren lepeltjes). We vonden al snel de straat waar dit cafeetje aan zou liggen, maar we konden het ding zelf niet vinden. We vroegen het aan iemand die bij het hotel daar in de buurt werkte en hij vertelde ons dat de tearoom vorig jaar september is gesloten. Jammer. Toen liepen we door naar de Jardins Botanica, de botanische tuinen van Lissabon. Ik had verwacht dat ze hier allemaal mooie en bijzondere (vleesetende) planten en bloemen zouden hebben. Uiteindelijk was het meer een soort van oerwoud. Op zich wel mooie planten, maar geen bloemen. Beetje jammer.
De volgende stop was Castello de São George. Dit was een mooi oud kasteel dat bovenop een heuvel van 110 meter lag. Het was allereerst al 15 minuten lopen vanaf de botanische tuinen en daarna ook nog eens de heuvel op, een heuse sport om daar te komen. Ondertussen maakten we bij een cafeetje met een super mooi uitzicht een tussenstopje. Toen gingen we weer door met onze tocht naar boven. Toen we er eindelijk waren hebben we even een klein rondje gelopen binnen de muren, maar niet echt naar binnen gegaan omdat dit ons niet waard leek. Toen gingen we naar het volgende op ons lijstje: een Ginjinha proeven. ‘A Ginjinha’ is een lokaal kersenlikeurtje. In ons boekje stonden een paar dingen waar je het kon halen, maar 1, midden in het centrum bleek ‘de echte’ te zijn. Hier stond dan ook een rij voor, maar we wilden deze rij wel trotseren om deze lokale specialiteit te proeven. Uiteindelijk werd er een donkere, stroperige substantie in een piepklein bekertje voor ons uitgeschonken. We namen de bekertjes mee de staat op en dronken het tussen de mensen al lopend op. Tatiane vond het niet lekker, maar ik wel (want ik houd van kers) en zo eindigde ik met 2 bekertjes van deze zoete, sterkte drank.
Vervolgens liepen we naar de skybar, die in dezelfde straat als onze eerste (niet bestaande) thee bar bleek te zijn. Na een beetje zoeken kwamen we bij het hotel, waar nog steeds de man stond die ons die middag geholpen had en de skybar bleek gewoon boven in dat hotel te zitten. Op dit moment kon je er alleen nog eten (wat ook ons plan was), maar in de zomer was het een heuse bar met gave feestjes. We gingen naar de bovenste verdieping van het poepie chique hotel en zagen inderdaad het adembenemende uitzicht over de hele stad. Het menu viel echter een beetje tegen, dus we besloten ergens anders te gaan eten. We belandden bij een (voor Portugese begrippen) best chique visrestaurant waar we voor €20 pp een heerlijke maaltijd hadden, iets met ei en garnalen en broodjes en drinken erbij. Eten is daar echt veel goedkoper dan in Nederland.
Toen we het restaurant uitliepen stond er nog 1 ding op ons lijstje: naar Lux. Dit was een van de bekendste clubs van Lissabon en dit moesten we natuurlijk zien. Bij de uitgang kwamen we echter 3 Nederlandse vrouwen tegen tussen de 36 en 39. 2 van hun hadden al 3 kinderen en de ander was vrijgezel. We raakten met hun aan de praat omdat ze op de foto wilden met een politieman met een geweer. Tatiane maakte de foto en daarna werden we een soort van door hun uitgenodigd om met zijn allen op stap te gaan, ik zag daar in eerste instantie niet zoveel in, maar Tatiane haalde me over, waar ik achteraf heel blij mee was want we hebben echt gelachen met z’n allen. 1 van de vrouwen gaf bijvoorbeeld een schilderij in een cafeetje een slinger, waardoor hij tegen een andere aankwam die op de grond viel, al het glas uit het frame was gelijk kapot. Dit was erg gênant maar ook erg grappig natuurlijk. Ze gingen echter al vroeg naar bed, rond half 12 ‘ze waren ook al wat ouder’ (zoals ze zelf steeds zeiden). Tatiane en ik gingen naar huis, omkleden en toen alsnog naar Lux. Alle clubs gaan in Lissabon pas om 12 uur open, we waren daar rond een uur of 1 maar rond een uur of half 3 werd het pas echt gezellig. Het was een mooie club met heerlijke house muziek en ik heb de hele avond staan dansen.
Thuis gelijk in slaap gevallen en door de vermoeidheid zijn we beiden vergeten een wekker te zetten. Dit was erg jammer want we wilden nog naar Belém. In Lissabon zijn namelijk op zondag tussen 10 en 12 alle musea gratis dus ik had een leuk museum gezien over popmuziek. Ook wilden we originele pasteis de nata eten. Dit zijn kleine custard cupjes die dus van origine uit Belém komen. Ze verkopen ze echter overal, dus we hebben ze bij onze lokale bakker gehaald, deze waren ook erg lekker. Toen moesten we al snel inpakken en gingen we weer naar het vliegtuig. De terugreis ging gesmeerd en we waren dus zonder problemen op zondag om 21:30 al weer op Schiphol.
Het was een super leuke reis, maar net 1 of 2 daagjes te kort. Tatiane en ik hebben elkaar beloofd om snel weer te gaan, maar dan NIET via Faro. Het liefst rechtstreeks of via Madeira. Dit is een portugees eiland waar we dan ook een paar daagjes zouden willen verblijven. Ook willen we dan proberen om in hetzelfde appartement te komen, want dit was ook echt super. Jammer dat ik geen foto’s ervan heb gemaakt.. Vergeten.
Bedankt voor het lezen maar weer en tot de volgende keer.
Até logo!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
